Z racji, że dzisiaj mija ten pierwszy miesiąc, który chyba był najtrudniejszy (chociaż ci już po ślubie uprzedzają, iż najgorsze przed nami) postanowiłam napisać post o tym, jak nic się nie zmieniło. :)
Tym którzy mają to przed sobą powiem: NAPRAWDĘ NIC SIĘ NIE ZMIENIA.
Kochani, byliśmy ze sobą już jakiś czas. I ja i Mój Miłość mamy raczej realne podejście do otaczającej nas rzeczywistości. Wiele razy przed zaręczynami omawialiśmy nasze wspólne plany. Wiedzieliśmy jakie mamy wyobrażenia na ślub. Tak więc zadawanie nam pytań typu "Jak się czujecie", dzień po słynnym TAK, wywoływały w nas myśli "rodzice martwią się, że późno wróciliśmy od znajomych i mamy kaca?". Gdy wszyscy byli ciekawi "jak jest?". No jak? Normalnie! :) Sprawa była prosta. Prędzej, czy później ten dzień miał nastać. Był dla mnie całkowitą niespodzianką, ale wiedząc też ile przygotowań przed nami, ile spraw do załatwienia (przewidujemy pewne komplikacje) wiedzieliśmy, że jeśli jesteśmy zdecydowani wybierzemy sobie datę ślubu, pomyślimy nad salą, zrobimy orientacyjną listę gości. To chyba na tyle. To, że każdy bliższy, czy dalszy znajomy składał gratulacje- miło. To, że czasami podczas zwykłej rozmowy, rzucał nagle "Jeju ale super, opowiadaj" a ja stałam lekko zdezorientowana, to już trochę zabawnie.
Żyje nam się tak samo dobrze, jak przed 9 kwietnia. Może momentami fajniej, gdy pomyślisz, że za dwa lata i troszkę będziesz Panią Żoną IDEALNĄ :D
Jednak nawet teraz, gdy zostałam już dotknięta faktem oświadczyn, nadal wychodzę z założenia: fajnie, fajnie, co chcesz zjeść na obiad :)
Bo to tylko zaręczyny, a nie mianowanie na prezydenta. :D
I licencjata trzeba nadal napisać :P
Ale Pan Elegancik zasłużył chociaż aby wbić się na bloga!
Ot co, ale kocham tego mojego Miłościa coraz mocniej, każdego dnia!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz